from deadman pass to starvation road
Door: Raoul
Blijf op de hoogte en volg Raoul
27 Mei 2011 | Verenigde Staten, Las Vegas
Een verhaal over een 2000 km hitch op basis van geluk, een vriendelijke trucker en doorzettingsvermogen.
Portland, donderdagochtend
Na een goede kop koffie nam ik om 10 uur de tram naar het eindpunt van de lijn, om na wat navraag richting de aan mij vorige dag aangewezen liftspot te lopen. Na vijf blokken kwam ik inderdaad op de gezochte weg uit. De 26 richting Mt Hood. Omdat ik er altijd met een minimale voorbereiding wel denk te komen kwam ik er al gauw achter dat ik waarschijnlijk nog een stukje met de bus had gemoeten. Na een goed half uur lopen was ik eindelijk bij het laatste stoplicht waar ik zou beginnen met liften.
Met een groot bord 'EAST' stond ik met een uitgestoken duim op de een na onmogelijkste plek om een lift te krijgen. Na 40 minuten stopte een cabrio die een tijdje daarvoor ook al langs was komen rijden. Zijn conclusie was dat ik op totaal de verkeerde plek stond en hij zou me wel droppen op een betere plek. Nou wil het geval dat ik de dag ervoor met een local de route had gepland en dat kwam vooral neer op het feit dat ik niet via de Interstates zou liften. Maar dankzij mijn vrijgevochten vriend stond ik ineens bij een enorme truckstop aan de interstate. En omdat geluk met de domme is, zat ik even later naast een trucker die zo vriendelijk was om van de ene kant van de parkeerplaats naar de andere te wandelen en me een lift tot ver voorbij Denver aan te bieden. Die nacht 'sliep' ik vier uur op de bijrijder stoel en besloot om een stopover in SLC te doen.
Salt Lake City, zondagochtend
Na anderhalve dag in het vaticaan van de mormonen pakte ik mn backpack op om aan de tweede helft van mijn amerikaanse liftavontuur te beginnen. Niet realiserend dat het zondag was en dus al het OV maar eens per uur reed of helemaal niet. Na 48 minuten wachten was mn bus er en de buschauffeur wist wel waar ik er af moest dus dat ging prima. En toen begon het gesodemieter. Geen truckstop of benzinepomp te vinden van het formaat dat ik dacht nodig te hebben om hier weg te komen. Na een mislukte poging om wat trucks aan te houden en een kleine navraag bleek dat ik een blokje of 15 uit de richting was. Dus dat werd wandelen. Maar met straten het formaat van een autobahn bleek de gezochte benzinepomp 5,5 kilometer verderop te zijn. Toen ik uiteindelijk rond 3 uur smiddags bij navraag hoorde dat ik ook nog enkele blokken oost moest, was ik er klaar mee. Op dat moment kwam de bus er aan en een goede 40 minuten later stond ik weer in het hostel.
Salt Lake City, maandagochtend
Terwijl ik sochtends mn jalapeno kaas bol beleg met kalkoen en tomaat bedenk ik dat het vandaag gaat lukken. De tram rijdt de buitenwijk in en na een paar haltes stap ik uit. Ik loop onder het viaduct door en daar is de gisteren gezochte truckstop. Ik zoek een geschikte plek uit om mn duim op te steken en check de tijd. Half elf, een uurtje later dan gepland, maar ik denk dat het wel goed gaat komen. De truckers gaven af en toe een sein van herkenning, maar gingen klaarblijkelijk alle richting, behalve waar ik hen moest. En zodoende na vier uur lange vruchteloze uren om weg te komen uit Salt Lake City nam ik de trein weer terug naar het centrum en checkte die dag voor de derde keer in bij hetzelfde hostel.
Salt Lake City, dinsdagochtend
Gisteravond in het hostel hoorde ik dat er iemand van plan is om naar Moab te gaan. Na een korte conversatie had ik een rideshare en na wat google werk had ik wel een opvolgend liftplan. Dus stond ik een dinsdagmiddag op een superstrategische plek midden in de woestijn van Utah te wachten op mn ride richting het oosten.
Ongeveer een uur a anderhalf uur later gleed het passagiers raam van de rode porsche carrera naas mij naar beneden en werd mij gevraagd hoever oost ik ging. Ik moest zo'n 80 mile verder zijn dan hem, dus de volgende vier uur zat ik gebakken. Hij bleek in de seventies altijd te liften en verder hadden we nog wat goede conversaties over Amerika en wereldreizen. Altijd jammer als je dan uit moet stappen.
Na een telefoontje naar mn maat in breckenridge ging ik vol goede moed aan het laatste stukje beginnen. Bij navraag werd mij bevestigd dat de onramp in dit dorp de vaste hitchhike plek is en na twee keer in de verkeerde richting de weg over te steken was ik waar ik moest zijn. Twintig minuten later zat ik in een truck met een twintigjarige jongen die op weg was naar Denver en reden we over de snelweg door een van de mooiste kloven die zich in dit land bevindt. En zes dagen sinds mijn vetrek in Portland stond ik naast de lokale brouwerij van Breckenridge.
Mijn missie was volbracht!
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1802654675287.2093548.1507455989&l=1beb19a4df
En: goedkoop backpacken is onmogelijk, bijna mormoon worden totdat ik uitvond dat je geen koffie of bier mag drinken, nog meer goed bier van micro brouwerijen, een gratis concert van een van de beste koren ter wereld, frisbee golf, powderdays mid mei, het mijn museum, niet kunnen slapen vanwege de hoogte, 2e graads verbranding in de woestijn, wereldberoemd mountainbike trail over slickrock, proberen nederlands te praten, regen op de een na droogste plek in america, mn eerste gokwinst in vegas, aangehouden worden door de politie tijdens nog meer liften, met de limo naar de club, de hoover dam.
Portland, donderdagochtend
Na een goede kop koffie nam ik om 10 uur de tram naar het eindpunt van de lijn, om na wat navraag richting de aan mij vorige dag aangewezen liftspot te lopen. Na vijf blokken kwam ik inderdaad op de gezochte weg uit. De 26 richting Mt Hood. Omdat ik er altijd met een minimale voorbereiding wel denk te komen kwam ik er al gauw achter dat ik waarschijnlijk nog een stukje met de bus had gemoeten. Na een goed half uur lopen was ik eindelijk bij het laatste stoplicht waar ik zou beginnen met liften.
Met een groot bord 'EAST' stond ik met een uitgestoken duim op de een na onmogelijkste plek om een lift te krijgen. Na 40 minuten stopte een cabrio die een tijdje daarvoor ook al langs was komen rijden. Zijn conclusie was dat ik op totaal de verkeerde plek stond en hij zou me wel droppen op een betere plek. Nou wil het geval dat ik de dag ervoor met een local de route had gepland en dat kwam vooral neer op het feit dat ik niet via de Interstates zou liften. Maar dankzij mijn vrijgevochten vriend stond ik ineens bij een enorme truckstop aan de interstate. En omdat geluk met de domme is, zat ik even later naast een trucker die zo vriendelijk was om van de ene kant van de parkeerplaats naar de andere te wandelen en me een lift tot ver voorbij Denver aan te bieden. Die nacht 'sliep' ik vier uur op de bijrijder stoel en besloot om een stopover in SLC te doen.
Salt Lake City, zondagochtend
Na anderhalve dag in het vaticaan van de mormonen pakte ik mn backpack op om aan de tweede helft van mijn amerikaanse liftavontuur te beginnen. Niet realiserend dat het zondag was en dus al het OV maar eens per uur reed of helemaal niet. Na 48 minuten wachten was mn bus er en de buschauffeur wist wel waar ik er af moest dus dat ging prima. En toen begon het gesodemieter. Geen truckstop of benzinepomp te vinden van het formaat dat ik dacht nodig te hebben om hier weg te komen. Na een mislukte poging om wat trucks aan te houden en een kleine navraag bleek dat ik een blokje of 15 uit de richting was. Dus dat werd wandelen. Maar met straten het formaat van een autobahn bleek de gezochte benzinepomp 5,5 kilometer verderop te zijn. Toen ik uiteindelijk rond 3 uur smiddags bij navraag hoorde dat ik ook nog enkele blokken oost moest, was ik er klaar mee. Op dat moment kwam de bus er aan en een goede 40 minuten later stond ik weer in het hostel.
Salt Lake City, maandagochtend
Terwijl ik sochtends mn jalapeno kaas bol beleg met kalkoen en tomaat bedenk ik dat het vandaag gaat lukken. De tram rijdt de buitenwijk in en na een paar haltes stap ik uit. Ik loop onder het viaduct door en daar is de gisteren gezochte truckstop. Ik zoek een geschikte plek uit om mn duim op te steken en check de tijd. Half elf, een uurtje later dan gepland, maar ik denk dat het wel goed gaat komen. De truckers gaven af en toe een sein van herkenning, maar gingen klaarblijkelijk alle richting, behalve waar ik hen moest. En zodoende na vier uur lange vruchteloze uren om weg te komen uit Salt Lake City nam ik de trein weer terug naar het centrum en checkte die dag voor de derde keer in bij hetzelfde hostel.
Salt Lake City, dinsdagochtend
Gisteravond in het hostel hoorde ik dat er iemand van plan is om naar Moab te gaan. Na een korte conversatie had ik een rideshare en na wat google werk had ik wel een opvolgend liftplan. Dus stond ik een dinsdagmiddag op een superstrategische plek midden in de woestijn van Utah te wachten op mn ride richting het oosten.
Ongeveer een uur a anderhalf uur later gleed het passagiers raam van de rode porsche carrera naas mij naar beneden en werd mij gevraagd hoever oost ik ging. Ik moest zo'n 80 mile verder zijn dan hem, dus de volgende vier uur zat ik gebakken. Hij bleek in de seventies altijd te liften en verder hadden we nog wat goede conversaties over Amerika en wereldreizen. Altijd jammer als je dan uit moet stappen.
Na een telefoontje naar mn maat in breckenridge ging ik vol goede moed aan het laatste stukje beginnen. Bij navraag werd mij bevestigd dat de onramp in dit dorp de vaste hitchhike plek is en na twee keer in de verkeerde richting de weg over te steken was ik waar ik moest zijn. Twintig minuten later zat ik in een truck met een twintigjarige jongen die op weg was naar Denver en reden we over de snelweg door een van de mooiste kloven die zich in dit land bevindt. En zes dagen sinds mijn vetrek in Portland stond ik naast de lokale brouwerij van Breckenridge.
Mijn missie was volbracht!
http://www.facebook.com/media/set/?set=a.1802654675287.2093548.1507455989&l=1beb19a4df
En: goedkoop backpacken is onmogelijk, bijna mormoon worden totdat ik uitvond dat je geen koffie of bier mag drinken, nog meer goed bier van micro brouwerijen, een gratis concert van een van de beste koren ter wereld, frisbee golf, powderdays mid mei, het mijn museum, niet kunnen slapen vanwege de hoogte, 2e graads verbranding in de woestijn, wereldberoemd mountainbike trail over slickrock, proberen nederlands te praten, regen op de een na droogste plek in america, mn eerste gokwinst in vegas, aangehouden worden door de politie tijdens nog meer liften, met de limo naar de club, de hoover dam.
-
28 Mei 2011 - 02:19
Wim:
Absoluut toffe foto!
Je lift naar het oosten; op weg naar +31? -
28 Mei 2011 - 07:46
Peter En Anneke:
vannacht al via facebook je foto,s bekeken, heel mooi en leuk om te zien, nu vanmorgen je verhaal erbij! prachtig! :).we genieten mee. bizar nog zo,n pak sneeuw in mei, maar misschien niet voor daar? en geen last van wind? gehad(lees tornado,s) goede trip verder, veilige reis. liefs van ons. -
28 Mei 2011 - 09:19
Petra:
Hoe je het altijd weer voor elkaar krijgt is me een raadsel! Maar je komt uiteindelijk overal waar je wilt zo te zien!
Have fun! -
28 Mei 2011 - 11:37
Coos:
Doet me denken aan 'into the wild'.. maar die gozert gaat richting the north, to ALASKA!! -
28 Mei 2011 - 17:13
San:
Haha! ik moest ook al aan into the wild denken.. Maar wow, wat moet dat frustrerend geweest zijn zeg.. Wel tof dat er toch nog aardige mensen zijn MET porche enzo.. haha! Heel veel plezier en geniet er maar weer van!
Joejoew, groetjes San -
28 Mei 2011 - 19:34
Evelien:
het is gewoon niet te geloven waar jij allemaal wel niet komt!! echt super! geniet ervan verder :) hopelijk gaan je volgende liften zoals je graag wilt.. elke keer weer terug lijkt me frustrerend, maar aan de andere kant, je hebt de tijd! -
08 Juni 2011 - 19:17
Kapelle:
Hoi Raoul, dank voor je verslag en de foto's! Leuk om op de hoogte te blijven. Zo beleef je nog eens wat zeg.
Maar je blijft er aardig rustig onder denk ik als iets niet direct lukt. Is het vandege niet dan wel merrege. (schrijf ik dat wel goed)
Tot de volgende keer weer he, liefs van ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
