Down under part I - across the Nullarbor

Met een kalme 90 km per uur vliegen de meters asfalt onder ons door, ver weg aan de horizon trilt het asfalt onder de moordend hete zon. De vijfenvijftig meter lange roadtrain die ons tegemoet komt met 110 km/h zorgt ervoor dat ik ut stuur eventjes extra stevig beetpak. Die stopt namelijk voor niets en niemand. Langs de kant van de weg ligt de zoveelste aangereden kangoeroe weg te rotten.
De kronkelende wegen door 'The valley of the Giants' met enorme cedarbomen en schitterend witte stranden van Lucky Bay liggen zo'n duizend kilometer achter ons. We rijden over de een van de grootste, droogste en kaalste stukjes land in Australie, de Nullarbor vlakte. Nullarbor is een slechte vertaling van 'geen boom'. De Eyre Highway die dit desolate land doorkruist strekt zich met 1181 kilometer uit van Norseman in Western Australia tot Ceduna in Southern Australia. Daartussen vind je acht 'roadhouses', geen enkele supermarkt en stijgt de benzineprijs tot een onthutsende AUD $2.20 per liter.

Rond twaalf uur draaien we de 'gravel' parkeerplaats op en stoppen onder de schaduw van een paar bomen voor een lunch. Om je toch nog wat te doen te geven tijdens deze rit van drie dagen door niemandsland is er bij ieder roadhouse een hole 'aangelegt' en daarmee is de 's werelds langste golfbaan een feit. In Perth heb ik dus de tweedehands winkel maar eens opgezocht. Twee vijftig afgetikt voor een 'Iron 4' die tevens als putter dient en mn golfset was compleet.

We slaan een balletje, eten een broodje worst en anderhalf uur later draai ik het contactsleutelte om voor het altijd spannende moment. Doet ie ut of doet ie ut niet? En met een droog, kort, stotterend ie-ie-ie-ie-ie-ie-vroooeeem slaat de motor aan. We kunnen weer verder. Een kleine vijftien minuten later verschijnt het overbekende bruingekleurde verkeersbord voor 'tourist attractions'. We stoppen voor wat foto's van wat komen gaat. Australie's langste rechte weg. 146 kilometer aan een stuk recht door zonder ook maar een enkel bochtje. We draaien de weg weer op en terwijl Metallica uit de speakers blaast, geef ik gas. Over sturen hoef ik me de komende twee uur in ieder geval niet druk te maken.

Tegen zonsondergang minderen we vaart bij een kaal stukje gravel met een grote 'P'. We slaan links af de gravelroad op en rijden een paar minuten de bush in om daar te overnachten.
Na we struinen door het met struiken bezaaide spinifex stekelgras vind ik genoeg hout om de komende uurtjes een klein vuurtje gaande te houden. Het open vuur verbod begint pas in november en de 'fire danger rating' is matig, dus als je je verstand een beetje gebruikt kan je een gezellig kampvuurtje aanleggen. En het zo lekker warm houden 's avonds.
Als de zon achter de horizon verdwijnt kook ik een eenvoudige pasta maaltijd met wat ingredienten die langer dan een dag goed blijven zonder koelkast.
We roosteren wat marshmellows boven het knetterende vuurtje als dessert en drinken een warm biertje. In de verte over de horizon fonkelt het zuiderkruis in de nacht en recht boven ons is de streep van de melkweg te zien.

Achterin de Toyota is het een grote chaos met surfplanken, een golfclub, campingstoelen, half werkende koelkast en mn snowboardgear. De rondslingerende kleding, zak met afval, kartonnen doos met eten en vieze borden van de vorige avond maken het er al met al niet duidelijker op.
Langzaam word ik wakker en strek mezelf uit in de vijftig centimeter tussen mn bed en de surfboards die aant dak hangen. De ochtendzon doet al aardig zn best om van de bus een kleine oven te maken. Na wat dubbel vouwen en geworstel heb ik een korte broek aan en schuif de deur open. De frisse ochtendlucht is een verademing. Ik zet een pan met water opt vuur voor een kopje koffie, ruim de kampeerplek een beetje op en eet wat muesli met appel als ontbijt. Ondertussen klimt mn franse reisgenoot ook uit de bus en een goed uur later, na een relaxed ontbijt, de afwas en het inpakken van de bus zijn we weer op weg.

Het is halverwege de ochtend van de tweede dag dat ik, na het drinken van wat water mn fles dichtdraai en opkijk in de spiegel. Ineens zie ik de 'grill' van de roadtrain achter me van wel heel dichtbij.
Langzaam draaien we de kilometer lange bocht uit en op dat moment geeft de roadtrain achter me gas en komt 'ie voorbijdenderen. Zijn baan is er ook niet makkelijker op geworden met die horden backpackers busjes die met een slakkengang het continent overdwalen en de weg als hun domein beschouwen.

Vandaag wordt ons avontuur beloont met de beruchte Cactus beach aant eind van de rit. Bushcamping op zn best met een toiletje, een sublieme break voor wat surfen en een prima stek om een lijntje uit te gooien en misschien een visje te vangen. Maar voordat het zover is hebben we nog een kleine 400 km voor de boeg.