Hel op aarde.
Door: Raoul
Blijf op de hoogte en volg Raoul
02 Augustus 2009 | Bolivia, Potosí
Als ik wakker word heb ik nog 3 kwartier de tijd om aan te kleden, mn bus naar La Paz en de tour naar de mijnen te boeken, te ontbijten, mn tas in te pakken en uit te checken. Moet lukken.
Om exact drie minuten over negen spring ik in een te klein busje vol met gringo´s. Op naar de zilvermijnen...
Vijf uur geleden kwam ik na een hobbelig busritje van zo´n 7,5 uur aan in Potosi. De hoogst gelegen stad ter wereld. En als de Spanjaarden nooit dit continent waren binnen gestormd ook de rijkste (volgens de locals). Ik heb de afgelopen dagen wat vrienden gemaakt op de zoutvlakte van Uyuni en met z´n vieren vonden we, na een te duur taxiritje, een bed in een prima hostel met verwarming op de kamer!
Door de stijle een-richtings-straatjes rijden we naar een huis waar we onze uitrusting ontvangen om de komende paar uur de ´dodgy´ mijnen van de berg Cerro Ricco te gaan verkennen. Gewapend met laarzen, helm en koplamp, rugzak en soort van regenpak gaan we op pad.
Bij een van de vele stalletjes op straat slaan we kadotjes in voor de mijnwerkers. Sigaretten, dynamiet, een hele hoop cocabladeren en een drankje genaamd: alcohol potable met 96%, staan op de verlanglijst van de harde werkers waarvan 6 op de 10 de nobele leeftijd van 50 jaar niet zal halen. En geen een z´n pensioen op z´n vijfenzestigste.
Bij het stalletje geeft onze guide uitleg over het eten van de cocabladeren, de dynamiet en het ´toosten´ met de alcohol. De eerste twee dopjes van de potable worden puur genuttigd. De rest word aangelengd met water en draagt de naam ´Bolivian whiskey´. Voor er gedronken kan worden geef je, door een beetje op de grond te gieten, eerst aan Tio (de duivel), dan Pachamama (moeder aarde), vervolgens voor de Mineralen en als laatste voor Jezelf. Dan zeg je ´Salud´ en gooi je de rest achterover. Dit terwijl er zich nog een klomp cocabladeren in je rechterwangzak bevind.
Wanneer je dit alles met links doet ben je een ladyboy ;).
Onderweg richting de mijn stoppen we bij een van de fabrieken die de ruwe steen uit de mijn verwerken. Op de heuvels achter ons worden de dennebomen niet groter dan anderhalve meter vanwege de schone lucht.
Vijf minuten later komen we bij de ingang van de mijn aan. Een dronken mijnwerker met zwarte lippen van de cocabladeren geven we een pakje sigaretten en daar gaan we. Half voorovergebogen strompelen we het zwarte gat in....
Ineens is er een hoop kabaal achter ons en onze guide schreeuwt wat. Snel spring ik aan de kant en rennen er drie mijnwerkers met een lege kar langs. Zo´n honderd meter verder gaan we links en ineens kan ik weer rechtop staan. We klimmen een groot gat, schuin boven ons, in en de gang word weer smaller. Met iedere meter die we vorderen word het warmer en benauwder. Ik stop nog wat cocabladeren in mn mond en concentreer me weer op het lopen om niet voorover in de modder te vallen of mn hoofd tegen een van de stutbalken te stoten.
Na verschillende ladders, bochten en slipperige gangen komen we in grote ruimte terecht. Een stuk of acht mijnwerkers zitten hier een pauze te houden terwijl ze, om de honger te stillen, cocabladeren kauwen. Eten is niet mogelijk in de mijn vanwege alle giftige stoffen. We maken kennis met de mijnwerkers en geven onze meegebrachte kado´s. De alcohol wordt met gejuich ontvangen en we worden gelijk ´uitgenodigd´ om enkele rondjes te delen.
Na een shotje of drie Boliviaanse Whiskey gaan wij weer verder. Op zoek naar nog wat andere mijnwerkers om ze onze sigaretten, drank en dynamiet te geven. We horen dat ze in shifts van 12 tot 20 uur werken met een uurtje pauze halverwege. De meeste werken voor een cooperatie en verdienen ongeveer 4 Euro per dag.
Na 3 uur klimmen, klauteren en met de mijnwerkers kennis gemaakt te hebben is het voor ons tijd om het daglicht weer op te zoeken. Een paar honderd meter voor de uitgang geven we nog wat sigaretten en cocabladeren aan Tio omdat hij ons leven niet heeft weggenomen. In tegenstelling tot de 15 miljoen mijnwerkers die sinds 1545 in deze berg het leven hebben gelaten.
Even neem ik het werk van een de jongens over en duw de 1000kg zware bak over de onmogelijke rails de mijn uit. Half uitgeput kiepen ik samen met de drie mijnwerkers de lorry leeg in de trechter. Mijn tour zit er op. Zij rennen met de lege bak terug de donkere gang in.
Nog 10 uur. Dan hebben ze weekend.
Hier de fotos van enkele mijnwerkers en m´n overige belevenissen.
http://www.flickr.com/photos/raoulvos/3779051230/in/set-72157621915435564/
Om exact drie minuten over negen spring ik in een te klein busje vol met gringo´s. Op naar de zilvermijnen...
Vijf uur geleden kwam ik na een hobbelig busritje van zo´n 7,5 uur aan in Potosi. De hoogst gelegen stad ter wereld. En als de Spanjaarden nooit dit continent waren binnen gestormd ook de rijkste (volgens de locals). Ik heb de afgelopen dagen wat vrienden gemaakt op de zoutvlakte van Uyuni en met z´n vieren vonden we, na een te duur taxiritje, een bed in een prima hostel met verwarming op de kamer!
Door de stijle een-richtings-straatjes rijden we naar een huis waar we onze uitrusting ontvangen om de komende paar uur de ´dodgy´ mijnen van de berg Cerro Ricco te gaan verkennen. Gewapend met laarzen, helm en koplamp, rugzak en soort van regenpak gaan we op pad.
Bij een van de vele stalletjes op straat slaan we kadotjes in voor de mijnwerkers. Sigaretten, dynamiet, een hele hoop cocabladeren en een drankje genaamd: alcohol potable met 96%, staan op de verlanglijst van de harde werkers waarvan 6 op de 10 de nobele leeftijd van 50 jaar niet zal halen. En geen een z´n pensioen op z´n vijfenzestigste.
Bij het stalletje geeft onze guide uitleg over het eten van de cocabladeren, de dynamiet en het ´toosten´ met de alcohol. De eerste twee dopjes van de potable worden puur genuttigd. De rest word aangelengd met water en draagt de naam ´Bolivian whiskey´. Voor er gedronken kan worden geef je, door een beetje op de grond te gieten, eerst aan Tio (de duivel), dan Pachamama (moeder aarde), vervolgens voor de Mineralen en als laatste voor Jezelf. Dan zeg je ´Salud´ en gooi je de rest achterover. Dit terwijl er zich nog een klomp cocabladeren in je rechterwangzak bevind.
Wanneer je dit alles met links doet ben je een ladyboy ;).
Onderweg richting de mijn stoppen we bij een van de fabrieken die de ruwe steen uit de mijn verwerken. Op de heuvels achter ons worden de dennebomen niet groter dan anderhalve meter vanwege de schone lucht.
Vijf minuten later komen we bij de ingang van de mijn aan. Een dronken mijnwerker met zwarte lippen van de cocabladeren geven we een pakje sigaretten en daar gaan we. Half voorovergebogen strompelen we het zwarte gat in....
Ineens is er een hoop kabaal achter ons en onze guide schreeuwt wat. Snel spring ik aan de kant en rennen er drie mijnwerkers met een lege kar langs. Zo´n honderd meter verder gaan we links en ineens kan ik weer rechtop staan. We klimmen een groot gat, schuin boven ons, in en de gang word weer smaller. Met iedere meter die we vorderen word het warmer en benauwder. Ik stop nog wat cocabladeren in mn mond en concentreer me weer op het lopen om niet voorover in de modder te vallen of mn hoofd tegen een van de stutbalken te stoten.
Na verschillende ladders, bochten en slipperige gangen komen we in grote ruimte terecht. Een stuk of acht mijnwerkers zitten hier een pauze te houden terwijl ze, om de honger te stillen, cocabladeren kauwen. Eten is niet mogelijk in de mijn vanwege alle giftige stoffen. We maken kennis met de mijnwerkers en geven onze meegebrachte kado´s. De alcohol wordt met gejuich ontvangen en we worden gelijk ´uitgenodigd´ om enkele rondjes te delen.
Na een shotje of drie Boliviaanse Whiskey gaan wij weer verder. Op zoek naar nog wat andere mijnwerkers om ze onze sigaretten, drank en dynamiet te geven. We horen dat ze in shifts van 12 tot 20 uur werken met een uurtje pauze halverwege. De meeste werken voor een cooperatie en verdienen ongeveer 4 Euro per dag.
Na 3 uur klimmen, klauteren en met de mijnwerkers kennis gemaakt te hebben is het voor ons tijd om het daglicht weer op te zoeken. Een paar honderd meter voor de uitgang geven we nog wat sigaretten en cocabladeren aan Tio omdat hij ons leven niet heeft weggenomen. In tegenstelling tot de 15 miljoen mijnwerkers die sinds 1545 in deze berg het leven hebben gelaten.
Even neem ik het werk van een de jongens over en duw de 1000kg zware bak over de onmogelijke rails de mijn uit. Half uitgeput kiepen ik samen met de drie mijnwerkers de lorry leeg in de trechter. Mijn tour zit er op. Zij rennen met de lege bak terug de donkere gang in.
Nog 10 uur. Dan hebben ze weekend.
Hier de fotos van enkele mijnwerkers en m´n overige belevenissen.
http://www.flickr.com/photos/raoulvos/3779051230/in/set-72157621915435564/
-
02 Augustus 2009 - 00:38
Ron:
Kerel! Je hebt dus eindelijk de baan van je dromen gevonden, en jammer genoeg moet je eerst nog even je reis voltooien.
Dus pas over pakweg een maand kun je hier terugkomen om je diepste wensen qua werken te vervullen. Ik leef met je mee.
Wederom mooie foto's, hoewel ik niet jaloers ben op de stukjes aardbol waar je zichtbaar kou lijdt.
Als je kans ziet om voordat je naar je droombaan in de mijnen terugkeert nog eens langs te komen om onder genot van een biertje (voor jou alcoholvrij want je moet even ontgifitigen, ik neem natuurlijk een echte) in levende lijve over je avonturen te vertellen, dan maak ik daar zeker een avond (of drie) voor vrij.
Nu moet je eerst nog even genieten, hoe zwaar je dat ook valt nu je de baan van je dromen hebt gevonden.
Ge-nie-ten - drie lettergrepen en een verplichtend werkwoord.
:))
PS Als dit bericht er twee keer staat komt het door de Whoops van de website -
02 Augustus 2009 - 09:34
Kapelle:
Hoi Raoul, we hebben eens op het gemak je foto's bekeken. Geweldig, wat een indrukwekkende reis maak je! En wat een tegenstellingen ook he.b.v. de mijnwerkers en de werkomstandigheden.....
Hart.groet van ons beiden. -
02 Augustus 2009 - 14:39
Koeskoes:
Joohoo, da was me weer een mooi verhaal, en goeie fotoserie. Zeker die met die twee Vossen erop.
Kon het ovrigens niet héél goed zien want zit buiten met laptop, en je weet, hoe dat is met laptops buiten.. niet bepaald zown succes. Maar heb nu tenminsten internet verbinding!
Goed om te lezen dat ik blijkbaar niet de enige ben die blij wordt van sigaretten e.d.
Gozert, doe hennig an! -
02 Augustus 2009 - 17:42
Koen:
Mooi man, ben onder de indruk van je verhaal. Zat zelf te twijfelen om die mijntour ook nog te doen, maar nadat ik dit heb gelezen maak ik er zeker een tripje naar
Groeten
Koen (die gast uit het Loki in Lima) -
03 Augustus 2009 - 15:52
Peter:
Hey Maat,
Ik lees dat je Peru ontsnapt ben. Ik heb al een tijdje niks laten horen. Mar en ik waren 3 weken naar Norwegen, dit keer wel fjorden gezien en genoeg eten. daarna deet internet het 1 week nie.
Lijkt dat ze daar in Bolivia niet veel anders zijn dan in Albanie: zouden ze zo vroeg sterven door te weinig zonlicht, te veel of is het gewoon dat hersencellen dodende alcohol?
Houd zelf nog wat cellen over om je verhalen thuis te vertellen.
Groet, Peter -
06 Augustus 2009 - 08:48
Greetjevos:
Hoy Raoul,wat een geweldige foto.s en indrukwekkende verhalen.In die mijnen moet je geen last hebben van claustrofobie!!!doe voorzichtig verder en geniet nog volopde laatste weken!1groetjes van Kees en Greetje -
10 Augustus 2009 - 20:05
Hilde:
Hee Raoul,
Wat maak jij daar eens even vette dingen mee zeg, geweldig leuk om te lezen!
Geniet er nog even van!
Groetjes,
Hilde -
16 Augustus 2009 - 20:21
Waddinxveen:
Hoi Raoul
nog steeds goed met je??
We hebben (nu pas) je Peru verhalen en foto's gezien. En het is echt heel bijzonder, bijzonder mooi, bizar en bijzonder triest soms. Je maakt echt goeie foto's!!
We wensen je nog een paar fijne weken en sterkte met afscheid nemen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
