alsof ik het wiel opnieuw moet uitvinden
Blijf op de hoogte en volg Raoul
20 December 2012 | Oostenrijk, Hinterglemm
De buschauffeur mompelt iets wat wellicht in het lokale dialect doorgaat voor 'hallo'. Ik versta er niets van en zeg iets halfduits terug terwijl ik met mn backpack op mn rug en de bijna twee meter lange snowboard tas in mn handen probeer de drie treden hoge trap van de bus op te klauteren. Als ik mn ticket naar Saalbach laat zien probeer ik uit te leggen dat ik iets voorbij Himterglemm moet zijn. 'Ein achtzig' zegt de chauffeur. Fijn, moet ik nog bijbetalen ook. Ik worstel verder met mn spullen de bus in en terwijl ik door de busruit naar de lichtjes en hoge witte pieken in de donkerte staar, scheuren we Zell am See uit, de doodlopende vallei in.
Drie kwartier later sta ik voor een besneeuwd bruggetje dat een pad inleid de berg op. Een halve kilometer verderop zie ik hotel Marten liggen. Mijn werk en thuis voor de komende wintermaanden. Ik pak mn snowboardtas op en met de sneeuwvlokjes die langzaam rondom mij neerdwarrelen loop ik het pad op.
Eind juli, toen ik krap twee maanden terug was uit Canada drong het realisme tot me door dat, al werkte ik nog zo hard en veel als mogelijk, ik niet genoeg geld op mn bankrekening zou hebben om in de herfst naar Australie te vliegen. Dat zette de reisradartjes in mn hoofd werking. Vrij snel zag ik de mogelijkheid om weer in de Alpen aan de slag te gaan. Maar niet weer vier maanden lang in een party-bar waar men iedere dag op de tafels staat te dansen en te springen. Zoiets wordt niet voor niks een once-in-a-lifetime-experience genoemd. Dus begon ik met behulp van Facebook allerlei oude bekenden en via-via contacten aan te spreken op zoek naar iets uitdagends in de horeca, dat redelijk verdient, aangename werktijden heeft (zodat er tijd om te boarden is) en in een goed skigebied ligt. En terwijl ik met een brandende zon, die een temperatuur van ruim 30°C boven nul creeerde, ijsje na ijsje en patatje met na patatje met verkocht, stond ik te dromen hoe ik deze winter in Oostenrijk ergens tussen de bomen door diepe poedersneeuw de helling af zou vliegen.
Genietend van drop, haring, speculaas, erwtensoep en andere Hollandse lekkernijen nam woord voor woord mn Duitse CV een respectabele vorm aan .
Een korte verbetering uit Duitsland via Facebook volgde en de eerste nauwkeurig uitgekozen bewerbungen waren een feit. Toen zo'n zes weken later bleek dat ik maar van een op de vijf bedrijven antwoord kreeg en dat was dat alle posities gevuld waren ging ik toch een beetje zweten. Wat als ...?
Als ik in de koffiepauze van mn laatste werkdag via de wifi mn email check heb ik twee nieuwe berichten. Eentje van Ebay, omdat ik daar ooit een nieuwe adaptor voor mn netbook had gekocht en sindsdien regelmatig door ze word gespamd. En een tweede is een reactie op een sollicitatie. We willen met u samenwerken staat er te lezen. Er is schijnbaar geen telefoongesprek of skype sessie nodig. Als ik de volgende dag bel vanaf wanneer ik er terecht kan blijft ut vaag. Dus besluit ik maar gewoon te gaan twee dagen voordat het gebied open gaat.
En zo liep ik dus anderhalve week na het emailtje door de knisperende verse sneeuw, het bruggetje over de bergweg op, naar het hotel, licht twijfelend over mn initiatief. De eigenares zit aan de frontdesk als ik door de dubbele schuifdeuren de lobby in loop en brengt me naar mn kamer, nummer vijf van de personeels vertrekken in deze gang. Wie zouden er zich achter die andere deuren bevinden, vraag ik mezelf af. En daar zou ik bij nummer een sneller achter komen dan gedacht.
Het is nog vroeg in avond als ik mn laatste happen leftover rijst doorslik en dus besluit nog maar ff naar het dorp te wandelen. Morgen gaat het skigebied open en wie weet leer ik wat locals kennen en vind ik een bar die open is. Veel was er inderdaad niet loos. Na een paar biertjes smaakte ut wel naar meer, maar daar heb ik nog een hele winter voor. Dus rond tienen loop ik naar huis.
Wat ik had bedacht op de terugweg klopte. Omdat er nog geen gasten waren was de hoofdingang op slot en alle lichten uit. Maar terwijl ik naar het balkon van mn slaapkamer loop zie ik licht bij mn buren. Aankloppen dan maar. Ik moet een paar keer kloppen op de schuifdeur maar dan beweegt er wat en gaat het gordijn en de deur open.
'Darf ich rein?' vraag ik. En daarna zeg ik dat ik de nieuwe kok ben. En terwijl ik door hun woonkamer loop vraagt de jongeman waarom ik de personeels ingang niet gebruikt heb. Is die er dan denk ik. Bij het ontbijt van koffie en witte broodjes met ham of huisgemaakte jam de volgende dag kom ik erachter dat het stel als kok in het hotel en kellnerin in de berghut werkt en wat de code van de personeelsingang is. Het duurt dan nog wel twee dagen voordar ik de ingang zelf vind, net als de skikelder.
Het is acht uur als ik aanschuif met Cheffin. Veel uitleg krijg ik niet, behalve dat ik wat borg voor mn kamer moet betalen, naja prima, waar moet dat niet, denk ik. En ik begin ergens volgende week met werken, want er zijn de eerste weken nog niet zoveel gasten. Ik heb geen keukentje in mn kamer gezien gisteravond dus vraag ik: 'Wat is bedoeling met het eten?' Eten krijg ik is het antwoord.
Een feest, warm eten Punktlich om twaalf en om half zes het abendbrot, wat stiekem niks met brood te maken heeft. Van de honger zal ik niet omkomen concludeer ik bij mezelf. Vier maanden lang, twee maal per dag op viersterrenniveau eten!
En zo is ook dat geregeld. Ik krijg eten en heb een bed, zorg zelf voor mn skipas, maar moet nog wel zelf uitzoeken hoe ik korting krijg. Life's sorted als ik op de terugweg van het dorp een supermarkt vind die halve liters Stiegl verkoopt.
Aan een van de kamermeisjes moet ik die dag vragen waar ik mn was kan doen, want ook dat werd niet uitgelegd in mn niet gekregen aankomst rondleiding. En zo vind ik langzaam maar zeker het hoe, wie, wat en waar hier uit, alsof ik een wiel opnieuw uitvind.
Drie kwartier later sta ik voor een besneeuwd bruggetje dat een pad inleid de berg op. Een halve kilometer verderop zie ik hotel Marten liggen. Mijn werk en thuis voor de komende wintermaanden. Ik pak mn snowboardtas op en met de sneeuwvlokjes die langzaam rondom mij neerdwarrelen loop ik het pad op.
Eind juli, toen ik krap twee maanden terug was uit Canada drong het realisme tot me door dat, al werkte ik nog zo hard en veel als mogelijk, ik niet genoeg geld op mn bankrekening zou hebben om in de herfst naar Australie te vliegen. Dat zette de reisradartjes in mn hoofd werking. Vrij snel zag ik de mogelijkheid om weer in de Alpen aan de slag te gaan. Maar niet weer vier maanden lang in een party-bar waar men iedere dag op de tafels staat te dansen en te springen. Zoiets wordt niet voor niks een once-in-a-lifetime-experience genoemd. Dus begon ik met behulp van Facebook allerlei oude bekenden en via-via contacten aan te spreken op zoek naar iets uitdagends in de horeca, dat redelijk verdient, aangename werktijden heeft (zodat er tijd om te boarden is) en in een goed skigebied ligt. En terwijl ik met een brandende zon, die een temperatuur van ruim 30°C boven nul creeerde, ijsje na ijsje en patatje met na patatje met verkocht, stond ik te dromen hoe ik deze winter in Oostenrijk ergens tussen de bomen door diepe poedersneeuw de helling af zou vliegen.
Genietend van drop, haring, speculaas, erwtensoep en andere Hollandse lekkernijen nam woord voor woord mn Duitse CV een respectabele vorm aan .
Een korte verbetering uit Duitsland via Facebook volgde en de eerste nauwkeurig uitgekozen bewerbungen waren een feit. Toen zo'n zes weken later bleek dat ik maar van een op de vijf bedrijven antwoord kreeg en dat was dat alle posities gevuld waren ging ik toch een beetje zweten. Wat als ...?
Als ik in de koffiepauze van mn laatste werkdag via de wifi mn email check heb ik twee nieuwe berichten. Eentje van Ebay, omdat ik daar ooit een nieuwe adaptor voor mn netbook had gekocht en sindsdien regelmatig door ze word gespamd. En een tweede is een reactie op een sollicitatie. We willen met u samenwerken staat er te lezen. Er is schijnbaar geen telefoongesprek of skype sessie nodig. Als ik de volgende dag bel vanaf wanneer ik er terecht kan blijft ut vaag. Dus besluit ik maar gewoon te gaan twee dagen voordat het gebied open gaat.
En zo liep ik dus anderhalve week na het emailtje door de knisperende verse sneeuw, het bruggetje over de bergweg op, naar het hotel, licht twijfelend over mn initiatief. De eigenares zit aan de frontdesk als ik door de dubbele schuifdeuren de lobby in loop en brengt me naar mn kamer, nummer vijf van de personeels vertrekken in deze gang. Wie zouden er zich achter die andere deuren bevinden, vraag ik mezelf af. En daar zou ik bij nummer een sneller achter komen dan gedacht.
Het is nog vroeg in avond als ik mn laatste happen leftover rijst doorslik en dus besluit nog maar ff naar het dorp te wandelen. Morgen gaat het skigebied open en wie weet leer ik wat locals kennen en vind ik een bar die open is. Veel was er inderdaad niet loos. Na een paar biertjes smaakte ut wel naar meer, maar daar heb ik nog een hele winter voor. Dus rond tienen loop ik naar huis.
Wat ik had bedacht op de terugweg klopte. Omdat er nog geen gasten waren was de hoofdingang op slot en alle lichten uit. Maar terwijl ik naar het balkon van mn slaapkamer loop zie ik licht bij mn buren. Aankloppen dan maar. Ik moet een paar keer kloppen op de schuifdeur maar dan beweegt er wat en gaat het gordijn en de deur open.
'Darf ich rein?' vraag ik. En daarna zeg ik dat ik de nieuwe kok ben. En terwijl ik door hun woonkamer loop vraagt de jongeman waarom ik de personeels ingang niet gebruikt heb. Is die er dan denk ik. Bij het ontbijt van koffie en witte broodjes met ham of huisgemaakte jam de volgende dag kom ik erachter dat het stel als kok in het hotel en kellnerin in de berghut werkt en wat de code van de personeelsingang is. Het duurt dan nog wel twee dagen voordar ik de ingang zelf vind, net als de skikelder.
Het is acht uur als ik aanschuif met Cheffin. Veel uitleg krijg ik niet, behalve dat ik wat borg voor mn kamer moet betalen, naja prima, waar moet dat niet, denk ik. En ik begin ergens volgende week met werken, want er zijn de eerste weken nog niet zoveel gasten. Ik heb geen keukentje in mn kamer gezien gisteravond dus vraag ik: 'Wat is bedoeling met het eten?' Eten krijg ik is het antwoord.
Een feest, warm eten Punktlich om twaalf en om half zes het abendbrot, wat stiekem niks met brood te maken heeft. Van de honger zal ik niet omkomen concludeer ik bij mezelf. Vier maanden lang, twee maal per dag op viersterrenniveau eten!
En zo is ook dat geregeld. Ik krijg eten en heb een bed, zorg zelf voor mn skipas, maar moet nog wel zelf uitzoeken hoe ik korting krijg. Life's sorted als ik op de terugweg van het dorp een supermarkt vind die halve liters Stiegl verkoopt.
Aan een van de kamermeisjes moet ik die dag vragen waar ik mn was kan doen, want ook dat werd niet uitgelegd in mn niet gekregen aankomst rondleiding. En zo vind ik langzaam maar zeker het hoe, wie, wat en waar hier uit, alsof ik een wiel opnieuw uitvind.
-
20 December 2012 - 21:30
Judith:
Ik hoor het al... jij gaat je prima vermaken daar... Have fun en enjoy! x -
20 December 2012 - 21:52
Papa:
Wat een mooi verhaal, ik heb er smakelijk om gelachen.
Succes met het verder uitvinden. En het koken lukt dat ook nog een beetje??
Bedankt voor dit mooie reis verslag.
Liefs Papa.
Mis wel de stoei partijtjes hoor :)
-
20 December 2012 - 22:17
Mama:
Ach mein schatz rettet sie das jetzt!
genietsen sie es
umarmen sie deine mutter. xxx -
20 December 2012 - 22:25
Petra:
Dat zijn de betere berichten op je laatste werkdag! Veel plezier daar, ik twijfel niet of dat gaat lukken ;)
Groetjes uit Arnhem! -
20 December 2012 - 23:55
Licia:
Wat een heerlijk verhaal om te lezen! Je moet schrijver worden..........
Veel plezier daar en succes met je verdere zoektocht.
En hele fijne feestdagen.
xxx Licia -
21 December 2012 - 06:19
Mark:
Hey Vosje,
Heel veel plezier daar. Naar zoals altijd lukt dat je vast wel. -
21 December 2012 - 08:39
Berruw:
Hey Vosje,
Klikt goed allemaal! eerst een week de beest uithangen en dan aan het werk....
Zal eens kijken of ik dit winterseizoen nog richting Oostenrijk ga, misshien eens een biertje pakken.
Have fun! -
22 December 2012 - 17:18
Koos En Jolanda:
Heel wat uit te zoeken, zo te lezen, Maar kook je nu samen met je buren waar je het over had, in dat hotel, of ga je ook nog snowboardles geven?
Leuk om weer eens wat te lezen over je nieuwe avonturen. Have fun!, maar dat gaat vast lukken.
-
22 December 2012 - 17:18
Koos En Jolanda:
Heel wat uit te zoeken, zo te lezen, Maar kook je nu samen met je buren waar je het over had, in dat hotel, of ga je ook nog snowboardles geven?
Leuk om weer eens wat te lezen over je nieuwe avonturen. Have fun!, maar dat gaat vast lukken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
